خرد ورزی
گفته شده سالهای بسیار دور از این، اینقدر که از حافظۀ بشریت خارجه ، جادو با انسان متولد شد. از روزی که آدمها بر روی این کرۀ خاکی راه رفتن با این درک که به اینجا تعلق ندارند شروع به تحقیق و تفحص در دنیای اطرافشون کردند.
بودند کسانی که در درک ماوراء مستعدتر از بقیه عمل می کردند و اصول و قواعدی رو برای ارتباط با دیگر سو ابداع کردند و ادیان کم کم متولد شدند.
گفته شده ادیان رسمی صورت مُرده و جادو صورت زندۀ ادیان ابتداییه. هر چند که بررسی این ادعا خارج از حیطۀ این مقاله است. اما در اینجا این فرصت رو خواهیم داشت که برخی از این ادیان باستانی رو در دنیای مدرن زندگی کنیم.
و باز هم گفته شده خیلی پیش از بوجود آمدن ادیان رسمی و حتا پیش از دین زرتشت چیزی در حدود 15 قرن پیش از میلاد مسیح ، آئین چندخدایی میترائیسم در میان ایرانیان باستان رواج داشت و میترا ایزد ایران باستان و خدای خورشید ، عدالت ، پیمان و جنگ ، بزرگترین این خدایان شمرده می شد.
در سنگ نبشته های قدیمی ایرانیان به مهر ( میترا ) سوگند خورده اند. میترائیسم با آمدن دین زرتشت کم کم محبوبیت و شهرت خودش رو از دست داد و رفته رفته فراموش شد هر چند که میترا بر تمام دنیای پس از خودش تاثیر گذاشت.
یشتی در اوستا به نام « مهر یَشت » به مهر یا میترا اختصاص داده شده که در آن مهر ایزدی نظاره گر بر همه چیز و روشنایی آسمانی و نگهبان پیمانها ، محافظ نیکوکاران در این گیتی و پس از آن بالاتر از هر چیز، دشمن بزرگ اهریمن و تاریکی و خداوند نبرد و پیروزیها تصویر شده. تا آغاز قرن دوم میلادی آثار کمی پیرامون میترا ایزد ایرانی در سرزمین روم یافت شده ، در صورتی که از سال 136 میلادی به بعد صدها کتیبه و سنگ نبشته وقف شده به این ایزد وجود داره. میترائیسم رومی در سده های سوم و چهارم میلادی به اوج خود رسید و به ویژه در میان سربازان رومی باورمندان زیادی داشت. پس از رواج مسیحیت در رومیان و از میان رفتن آئین مهر پرستی تاثیر این دین بر بدنۀ مسیحیت باقی موند.
میترا یک شکارچی است. بر اساس افسانه ها اون ابتدا گاو مقدس رو بر زمین میزنه سپس تیر و کمانش رو بر میداره و به شکار حیوانات میره و با هر تیر موجودی رو از پا در میاره. بهد از شکار نوبت دشمنان است و اونها رو هم نابود می کنه. لقب «مهر نبرز» یا «مهر شکست ناپذیر» از همینجا میاد. در آخرین روز زندگی زمینی میترا ، او در ضیافتی شرکت می کنه و خون و گوشت گاو و نان و شراب می خوره. این ضیافت درون غاری انجام میشه . سُل خدای خورشید نیز در همین ضیافت شرکت می کنه بعد از ضیافت میترا سوار بر ارابۀ خورشید شده و به آسمان عروج می کنه. سُل ایزد آفتاب او را سوار بر ارابۀ مینویی خود کرده و به آسمان می بره تا در آخر زمان دوباره به زمین برگرده.
به پرستشگاههای مهر پرستان «مهرابه» گفته می شه. ساختمان مهرابه از یک ورودی ، سپس دهلیز درونی که به سه راهرو منتهی می شه تشکیل شده. تالار روبرویی بزرگ بوده و تالار اصلی معبد. دو راهرویی که در سمت چپ و راست قرار داشتند تنگتر بوده و سقف آنهم کوتاه تر. مهراب بالای تالار اصلی قرار می گرفت و عبارت بود از گودی اندکی در دیوار که نقش مهر ( و گاهی مجسمۀ او ) در حال کشتن گاو در آن دیده می شد. دو مهربان نیز در دو سوی اون دیده می شدند. همینطور در دو طرف تالار اصلی نیمکتهایی سنگی قرار داشتند.پ.ن : این متن و مقدمه مراقبۀ آتش حاصل جمع آوری یکی از دوستان ناشناسه که برای اطلاع رسانی در وبلاگ قرار گرفته.
No comments:
Post a Comment